Twijfelend staat ze op de stijle oever. Niet zeker of het ijs sterk genoeg zal zijn haar gewicht te dragen.
De ijzers van haar schaatsen drukken zichzelf steeds dieper de aarde in. Dwars door het bevroren gras. Als ze lang genoeg blijft staan beslist de kou voor haar. Vriest ze vast aan de aarde.
Ze blaast in haar handen, wiebelt met haar tenen in de schaatsen.
Kijk nog eens om. Eén raam verlicht. Het huis, lokkend.
Het ijs is doorzichtig, het water zwart. Ze kijkt om. Weer terug. Weer om.
Ze krijg kramp in een teen. Een been. Mist rond haar been. Ze kijkt om.
Weer terug, weer om. Het ijs is gesmolten, het licht is gedoofd. Ze verkrampt.