Nike, de koning van de supermerken, lijkt wel een opgeblazen Pac-Man die gedreven blijft consumeren, niet uit kwade wil, maar omdat zijn kaken reflexmatig blijven kauwen.
Het bedrijf is gewoon vraatzuchtig van aard. Het is waarschijnlijk niet toevallig dat de merkstrategie van Nike een symbool heeft dat eruitziet als een controlevinkje.
Nike geeft de ruimte die het opslokt een merkteken: Supermarkten? Ja. Hockey? Honkbal? Voetbal? Ja, ja, ja. T-shirts? Ja. Hoeden? Ja. Ondergoed? Ja. Scholen? Toiletten? Geschoren in kortgeknipt haar? Ja, ja, ja.
Omdat Nike de leiding had bij het merken van kleren, is het niet verbazend dat het bedrijf ook vooraan liep op weg naar de uiteindelijke grens van het merk: de huid. Niet alleen hebben tientallen werknemers van Nike het logo op hun kuiten laten tatoeëren, maar de tatoeëerwinkels in heel Noord-Amerika melden dat het Nike-vleugeltje hun populairste plaatje is geworden.
Mensen? Ja.
Uit No Logo, Naomi Klein