Mijn geliefde

Ik heb mijn werk van de afgelopen paar jaar eens naast elkaar gelegd. En ik zie iets.
In de meeste dingen zie ik iets. Onder het oppervlak.
Net als wanneer je in stilte erg verliefd bent. Je ziet diegene plots terug in een vreemde.
Ik zie mijn geliefde terug in mijn werk. Mijn geliefde leeft, maar hij wil me niet aankijken.
Toch weet ik dat hij er is.

Symptomen – net als het vaststellen van een enge ziekte
Ik kan mijn geliefde alleen proberen te vangen door naar de symptomen te kijken.
Hij hult zich in licht. Tijdelijk licht, kunst licht, toevallig licht, vol licht, zacht licht, helder licht, klein licht… Licht is het mooiste dat er is. Doe het maar eens uit.

Klik – Klak. Zien – Niet zien.

Licht bepaald alles. Licht fascineert. Duister fascineert. Daar gaan we, daar komt ons gevoelig punt: kaarsjes, kerstbomen, vuurwerk, skylines, vuurvliegjes, alles wat glinstert, tv, bioscopen, drive-ins, verlichte ramen, flats… Ik wil mijn tuin later volleggen met glitter-asfalt.
Licht betoverd mensen. Natuurlijk, zonder licht geen leven, blablabla. Ik heb niet zo'n semi-filosofische bedoeling met wat ik zeg. Het gaat mij om die pure aantrekkingskracht.
Voor mensen zijn lichtjes wat bloemen voor bijtjes zijn. We zijn een mot bij een spaarlamp in de nacht. Pats.
Klik – Klak. Alles - Niets.

Ik ben een mens, ik houd van licht. Ik hou van het zichtbare licht. De lichtbron. De tl, de gloeilamp, de spaarlamp. Je kijkt in het licht.

Klik – Klak. Licht – Lamp.

Ik mag hem bewonderen. Bekijken. Hij zegt niks maar draait voor me. Lokt me.
Hij is een nomade, gesluierd. Mijn liefde is gesluierd. Hij weigert zijn sluier af te doen. Een tipje op te lichten. Niet dat hij schuchter is. Of bang zijn gezicht te laten zien. Hij is als een vrouw, sexier met kleren dan zonder.
Maar hij is aanwezig. Hij kijkt. Hij is er. Hij is mij.
Toont aan de oppervlakte wat zich diep in hem bevindt. In mij.
Soms verwacht ik van hem, dat hij zal schreeuwen om aandacht wanneer hij niet gezien wordt.
Waarom schreeuwt hij niet om aandacht? Hij wil toch opgemerkt worden?
Zie mij! Vind mij mooi! Houd van mij! Is dat niet wat alle mensen denken? Is dat niet waar we van leven? Verlangend. Eisend.
Hij schreeuwt niet omdat hij = mij. Opgemerkt worden alleen en enkel door er te zijn. Dat moet genoeg zijn. Waarom eigenlijk?
IK GIL!
Laat mijn geliefde vallen.
Op de koude tegels van de stoep, 5 etages naar beneden.

Hij breekt.
Hij lacht.

Hij is alweer boven.