Hij wilde weten wie ze was en ziet nu in dat ze is als iedereen. Zelfs in haar illusie dat zij en haar kinderen uniek zijn, doet ze niet onder voor willekeurig welk ander. Vol trots toont ze haar kroost, dat precies hetzelfde is als dat van de buurvrouw, de bovenbuurvrouw, de onderbuurvrouw, de overbuurvrouw, de schuintegenoverbuurvrouw. Zonder greintje ironie durft ze te beweren dat alledrie haar jongens de beste leerlingen waren van de hele school. Dat al snel duidelijk was dat zij het nog heel ver zouden gaan schoppen. En dat de oudste al beter kon rekenen dan zij. Dat ze hem thuis ‘professor’ noemden.
Uit: Mister Motley (nummer 9), Oscar Kocken